Bij aankomst in Lima wisten we al dat de taxichauffeurs in Peru niet onze beste vrienden zouden worden. Niet alleen rijden ze hier levensgevaarlijk, ze doen ook vrij lastig in het aannemen van vals geld, oude dollarbiljetten en dollarmunten tout cours. Ook over het onderhandelen van de prijs (een techniek die we nochtans verfijnd hebben in Ecuador) willen ze niets van weten. De beschrijving van Lima in de meeste reisgidsen ligt bovendien volledig in lijn met onze ervaring, na een halve dag heb je de oude koloniale binnenstad wel gezien en dan moet je maken dat je wegkomt. Het is zelfs zo erg dat het hostel waar we logeerden ons een kaartje mee gaf met daarop de plaatsen gemarkeerd waar je als toerist best NIET komt.

De stadsvlucht vanuit Lima heeft ons naar Paracas gebracht, waar buiten de Islas Ballestas geen bal te zien is. Zelfs hier kom je best vanaf 15u niet buiten want dan steekt er gewoonlijk een zandstorm (=Paracas in Quechua) op. Deze archipel wordt bovendien door Peruvianen met grootheidswaanzin ten onrechte de Galapagoseilanden van Peru genoemd en de petroglief (van Ica-oorsprong) kent zijn gelijke niet aan de Nascalijnen. Het dorp Paracas daarentegen herbergt wel een flink aantal leuke en lekkere visrestaurantjes, die door drie Belgen gretig aangedaan werden (de maaltijden al dan niet in combinatie met plaatselijke wijn of bier).

De Ica-cultuur aan de kust bracht ons naar de Nascas in het binnenland. Jullie lezers beginnen hopelijk nog niet af te haken omdat er nog met geen woord gerept is over de Incas, maar deze beschaving heeft het nog geen honderd jaar uitgehouden, en Peru (en ook de omringende landen) is veel meer dan enkel de Incageschiedenis. De Nascas waren een verbluffend volk, ze zijn zelfs de Romeinen van Latijns-Amerika te noemen! Naast hun bekende tekeningen in de steenwoestijn, waren ze ook ingenieurs die ondergrondse aquaducten aanlegden. Het moet wel gezegd worden dat de tekeningen nu spectaculairder ogen, zeker als niet iedereen het droog kan houden in het vliegtuig om ze te bekijken.

Na deze ontnuchterende ervaring was het tijd om naar de oude Incahoofdstad en backpackersparadijs Cusco te trekken. Vanaf we voor het eerst voet gezet hadden op Peruviaanse bodem, waren we al verschoten van de opdringerigheid van de Peruviaanse straatventers, maar Cusco was nog een graad erger! Nadat er ons massages, postkaartjes, maaltijden, artisanale werkjes (tot ons groot jolijt door Spaanssprekenden in het Engels uitgesproken als handy craps) en schilderwerken aan de man werden gepraat, volgde er meestal nog een hele resem handelswaar van het alternatieve en grijzere circuit. Hoeveel een erotische massage of cocaine kost, weten we uiteraard niet, maar het heeft vaak hilarische taferelen opgeleverd. Hoewel de oude binnenstad van Cusco gebouwd werd op de fundamenten van de Incabouwwerken, waren we toch het meest benieuwd naar de stad die de Spanjaarden nooit ontdekt hadden: Machu Picchu. Om er te geraken moesten we ons zelf eerst beproeven met een vierdaagse trektocht door de Andes. De eerste drie dagen van de zogenaamde Salkantaytrail hebben we 68 km gewandeld en een pas van 4600m hoogte moeten overschrijden. Na twee koude nachten werden wij en vooral onze spieren de derde namiddag beloond met enkele uurtjes relaxeren in de warmwaterbronnen van Santa Teresa. De volgende dag was de dag van de mytische omstandigheden. De doorzetters onder ons, konden door de Putukusi (the Happy Mountain) te overwinnen, Machu Picchu al van de overkant waarnemen. Een fikse regenbui, gladde ladders en mist maakten het enkel maar spectaculairder. Op de top van de Putukusi werden we voor onze moeite beloond met tussen de wolken en mist heen enkele glimpen van Machu Picchu te kunnen zien. Aangezien het deze periode normaal gezien maar eenmaal per maand regent, waren we de volgende dag al verzekert van een zonnige dag. Om 6 uur 's ochtends stonden we al aan de ingang van Machu Picchu aan te schuiven om bij de eerste 400 bezoekers te zijn die de Wayna Picchu mogen beklimmen. Deze berg geeft de oude Incastad immers het uitzicht dat het verdient.

Na Cusco en enkele uitstappen (de één al toeristischer dan de andere) naar inca- en tiwanakuruïnes, was het tijd voor Arequipa. Hoewel we niet meer dan 24 uur in deze stad hebben verbleven, heeft Arequipa en voornamelijk het Convento Santa Catalina een diepe indruk op ons achtergelaten. Het Convento is een klooster dat het best te beschrijven valt als een omwalde Zuid-Spaanse stad (inclusief de straatnamen). De reden waarom we maar kort in Arequipa konden blijven, was dat Stephan enerzijds normaal gezien op 17 september in La Paz moest zijn om terug naar België te vliegen en anderzijds dat we zijn tijd zo optimaal mogelijk wilden benutten; dit door alweer een trektocht te doen. De tocht bracht ons naar de Colca Cañon (volgens de boekskes de diepste canyon ter wereld), waar we buiten Condors konden waarnemen, ook nog duchtig hebben gestapt. Onze spieren werden ook ditmaal beloond met een bezoek aan een warmwaterbron. Zei het dat het ons voornamelijk te doen was om de befaamde Colca Sour. Deze variant op de Pisco Sour had onze gids ons als eerder beloofd, maar was toen niet meer in voorraad. Ondanks dat Pisco (een stad vlakbij Paracas die plat gebeefd is) de stad van de Pisco Sours is, hebben we dit wonderdrankje voornamelijk in Puno laten welvallen. Buiten deze gratis drankjes, is een uitstap naar Taquile ook een reden om naar deze stad aan het Titicacameer af te zakken. Dit pittoreske eiland is door Unesco uitgeroepen tot werelderfgoed (omdat de mannen er zo goed kunnen naaien...), maar kon door ons pas aangedaan worden na de verplichte stop op een van de Islas Flottantes. Deze door de Aymari zelfgemaakte eilanden werden vooral gesmaakt door een bende Japanners die hun pret niet opkonden toen ze met een rietenbootje mochten varen. Het bezoek aan de Westelijke kant van het Titicacameer betekende ook het einde van onze trip in Peru. Het politiek onrustige Bolivia lag aan de andere kant ons op te wachten.

En de onrusten bleken al gauw enkele nefaste gevolgen te hebben. De obligate paperaserij aan de grens ging nog vrij vlot, maar toen Stephan zijn vlucht wilde bevestigen in Copacabana, (en neen, we hebben het hier niet over het feloverroepen strand in Rio De Janeiro, maar wel degelijk over de artificiele Bolviaanse stad aan het Titicacameer) werd hem gemeld dat American Airlines vanwege de politieke onrust in Bolivia voorlopig tot 23 september alle vluchten vanuit La Paz geschrapt heeft. Op zich is dit geen probleem, want zo konden de drie vrienden nog langer samen reizen, ware het niet dat Stephan weer moest beginnen werken en belangrijker, op 20 september zijn trein naar Eline moest nemen. Na wat sleutelen zijn we toch tot een oplossing gekomen en kon Stephan vanuit Lima weer naar huis. De resterende backpackers stellen het intussen zeer goed in Bolivia, en wachten vol ongeduld op meer reacties op onze verhalen en foto's

Heel veel groeten,

Jan en Jeroen

PS: de site heeft tegenwoordig ook een eigen e-mailadres: thebackpackers.be@gmail.com. Bovendien worden er vanaf nu ook enkele statistiekjes online bijgehouden (terug te vinden onder 'profiel').