Australië wordt het land van de kangoeroes genoemd, alhoewel Jeroen hier aan twijfelt. We zijn nu al drie weken hier en we hebben nog altijd geen enkel van die rondspringende beesten gezien. Dit heeft dan ook zijn reden. Eerst en vooral moest er voor een auto gezorgd worden waar we mee dit enorme land zouden verkennen. Ten tweede zijn de steden Sydney en Melbourne het meer dan bezoeken waard en daar trek je best wat tijd voor uit en daarbij kangoeroes vertonen zich niet gemakkelijk in metropolen. Want laten we eerlijk zien, wie heeft er ooit een kangoeroe zien huppelen op de Groenpleuts, de Meir. . de Keyserlei?

In de late namiddag kwamen we aan in Sydney met een Qantasvlucht, waar de stewardessen de pensioengerechtigde leeftijd bezaten maar wel zeer behulpzaam waren (kortom het leek vaak op een koffieklets). Vlak voor de landing vlogen we nog tweemaal over de stad, zodat we al een eerste maal van de grootsheid van Sydney konden genieten. Eenmaal op de vaste grond, trokken we direct de stad in. Sydney is gekend om zijn skyline met het wereldbekende operagebouw en de ijzeren harbourbridge. En 's avonds waren deze bouwwerken met alle lichtjes nog imposanter dan overdag. De volgende dagen konden bij kennissen van Jeroen's 'schoonbroer' in Maroubra, iets buiten Syndey, logeren. Maroubra is één en al surf minded. Veel overtuiging had Jeroen niet nodig toen zijn gastheer Michael zijn bodyboard ter beschikking stelde. Eigenlijk zaten we drie dagen op hotel. Onze was en onze plas werden voor ons gedaan, terwijl wij rustig konden beachvolleyballen, de hipster uithangen in Bondi, bodyboarden met de 'bra-boys' en relaxen op het strand. Ons bezoek werd afgerond met een typische 'Aussie barbie'.

Dennis en Kathi zijn echte Duitsers. Als je denkt er vanaf te zijn, komen ze steeds terug naar je toe. Maar, bij hun hebben we er geen problemen mee. In Sydney zagen we kort onze Duitse vrienden weer en deze keer hadden ze een vriendin bij. Na gezellig te hebben bijgepraat, was het voor ons tijd om verder te trekken. We busten richting Melbourne om de eigenlijke zoektocht naar een wagen te starten.

Melbourne was een beetje thuiskomen voor Jan. En het moet gezegd worden, de stad heeft nog niets van zijn charmes verloren. Het is er gewoon aangenaam rond te lopen en het heeft gewoon alles. Bij aankomst werd er direct naar een hostel gezocht. In Greenhouse Backpackers boekten we eerst een nacht maar algauw werd dit verlengd tot een week. Op onze kamer van 6 sliep ene Canadees die 's nachts in een stripclub werkte; een Canadeese van Winnipeg die zich zat te vervelen want haar vriendin zou pas een maand later aankomen (maar met haar hebben we een stapke in de wereld gezet zodat ze niet altijd moest zoeken naar een date met de eerste de beste die ze op straat tegenkwam); en last but nog least twee Zweedsen! Direct werd de mythe doorprikt. Blonde Zweedsen spelen geen volleybal maar doen aan gymnastiek zoals zij. Swat buiten dat ze allebei rare geluiden produceerden tijdens de nacht - de ene leek een eend na te bootsen en te andere kreunde er vaak op los - hebben we er verder niet meer mee opgetrokken. Eigenlijk waren we maar op een ding gefocust en dat was het kopen van een auto. Per slot van rekening moet onze trip verder gezet worden. De eerste dag kochten we dan ook een een weekabonnement voor het openbaar vervoer en daarmee konden we staan en gaan waar we wilden. Tal van buitenwijken werden bezocht en uiteindelijk vonden we wat we wilden in Kananook (oftewel kenenanouk). Veel cardealers zien er vaak loesj uit en gebruiken typische verkoperstaal en dit was ook het geval bij de laatste waar we uiteindelijk onze auto kochten. Stel u zich David Brent voor van 'the office', ... wel het was er precies een kopie van. Alleen was er deze keer geen plaatsvervangende schaamte. Met smoothtalk, wat gepraat over koetjes en kalfjes of en toe eens het rekenmachientje bovenhalen en wat met cijfers goochelen, kwamen we tot een prijs. Iets boven het budget dat we voor ogen hadden. Vijf werkdagen werden ons meegedeeld vooraleer we de auto konden ophalen. Het was vanaf dan wachten en dus tijd om de stad te verkennen. St. Kilda beach, de Victoria Harbour, de Yarra-rivier, North Melbourne, Brunswickstreet, de typische laneways, noem het op we hadden het allemaal gezien. Ondertussen werd ook nog de finale van de Australische voetbalcompetitie tussen Melbourne en Adelaide gezien. Een bedroevend spektakel. Het leek nochtans goed te beginnen. Na 5 minuten kreeg een speler van Adelaide al een rode kaart, maar een herhaling van het jaar voordien kregen we niet. Toen won Melbourne met 6-0 terwijl het nu op een troosteloze 1-0 overwinning voor de thuisploeg eindigde. Voor een echt spektakel moesten we bij de mannen van Coldplay zijn. In de Rod Laver Arena (jawel waar Roger dit jaar heeft liggen bleiten na de verloren tennisfinale) werden we getrakteerd op medleys, pompende beats, akoestische nummers, gnossiennes en klassiekers van hun albums. Het was gewoon af. En ja Stephan daar zijn wij nu helemaal voor naar Australia afgezakt. De Chris zei het zelf dat dit den beste show was en de setlist was anders dan in Antwerpen!

Met een spetterend vuurwerk en een airshow werden we uitgewaaid door duizenden dolenthousiaste Melburnians en - wie weet - ook enkele vrouwelijke fans. Maar vooraleer we vertrokken doken we nog even een van de grootste casino's in the southern hemisphere in, met succes. Binnen de 10 minuten vertienvoudigden we maar eventjes onze inzet op de roulette. Achja het is gewoon een kwestie van het systeem door te hebben en vooral op tijd te stoppen. Iedereen duimt nu voor ons dat we gespaard blijven van mechanische pech onderweg en hoopt dat we niet met een gokverslaving zitten.

Groetjes van Jan en Jeroen

PS: de actie het postkaartje van de week loopt nog steeds