Nu we een maand onderweg zijn, wordt het stilaan tijd om Ecuador achter ons te laten en zuidwaarts te trekken. Vier weken lang hebben we in het hooggebergte rond Riobamba aan twee vrijwilligersprojecten meegewerkt: UCASAJ en Razu Ñan.

Voor UCASAJ werkten we vanuit San Juan en verbleven we in het vakantiedorpje Chimborazo (zoals de gelijknamige vulkaan), naast twee symphatieke Françaises die ons ter tijd en stond in de watten hebben gelegd met warme thee (met zelfgeplukte kruiden) en andere lekkernijen

. Don Pascualito - ons plaatselijke gids - gaf ons de opdracht om lessen Engels en boekhouden te organiseren. De ene les had al wat meer succes dan de andere, of dit aan de lesgevers lag of aan de Zuid-Amerikaanse manier van laattijdig communiceren, laten we in het midden. Maar, het moet wel gezegd worden: terwijl Jan en Stephan zich voornamelijk met dekinderen bezig hielden, ontpopte Jeroen zich als de charmante en succesvolle leerkracht Engels (dit was toch aan de reacties van zijn leerlingen af te leiden). Na een heuse 'noche cultural' namen we afscheid van de mensen in UCASAJ en reisden we door naar Razu Ñan.

Het volgende project (dat zoveel betekend als ijsweg in het Kichwa), kondigde zich aan als een koude bedoening. Het dorp Pulinguí ligt immers aan de voet van de Chimborazo. Achteraf bekeken viel het best mee; we hebben zelfs 3 zonnige dagen gehad. Het landschap was wel helemaal verschillend. In vergelijking met het dorp Chimborazo is Pulinguí een dor plateau dat het verlaten landschap rond de vulkaan Chimborazo inluidt. De eerste drie dagen hebben we mee op het veld gewerkt (toch wel even aanpassen voorenkele stadsjongens onder ons)en werden we de hele dag door een familie verzorgd. De vierde dag werkten we in het Parque Central: het gemeentelijk park, waarover aanvankelijk veel ophef werd gemaakt, maar bij aankomst eigenlijk niet meer voorstelde dan wat dorre struiken met prikkeldraad rond. De dagen erna hadden er van ontspanning en lesgeven moeten worden, maar door een voedselvergiftiging lagen wij (Jan en Jeroen) enkele dagen helemaal plat. In de mate van het mogelijke hebben we de dagen erna nog lesgegeven (economie, boekhouden en Engels). De volhouders (wij)werden uiteindelijk beloond met een indrukwekkende tocht naar de 'Hieleros del Chimborazo'. Een stevige wandeling die ons tot op een hoogte van iets meer dan 5000m heeft gebracht. Vroeger toen de mensen nog geen koelkast hadden, of geen geld hadden om een koelkast te kopen, waren er tientallen hieleros: moedige mannen die twee maal per week opdeze hoogteijs kapten om die vervolgens op de markt van Riobamba te verkopen. Helaas is dit een uitstervende soort en hebben wij de laatste (en zeventige-jarige) hielero aan de slag gezien. De tocht die de man onderneemt, heeft tegenwoordig enkel een toeristisch belang, want van de opbrengst moet hij het niet hebben (6 dollar per ezel volgestouwd met ijs).

Al bij al zijn het vier weken geweest die een onuitwisbare indruk op ons hebben gemaakt en zijn voorbijgevlogen, ondanks het feit dat het anders is uitgedraaid dan we voor ogen hadden. Hoewel het moeilijk werken was met deZuid-Amerikaanse mentaliteiten het soms meer frustrerend werkte dan het voldoening schonk, was het een unieke ervaring om bijna een volle maand te kunnen leven in dezware omstandigheden en in de machtige natuur die het decor vormen van het dagelijkse leven van de verschillende gemeenschappen in de Andes rond Riobamba. We hebben een belangrijke les geleerd; ontwikkelingssamenwerkinggaat over de wisselwerking vangeven en nemen. Jammer genoeg hebben we door omstandigheden nietmeer kunnen geven. De sjaal en het diploma hebben we echter met plezier in ontvangst genomen

.

In tussen zijn we weer in Quito, na een korte stop in Otavalo (waar we als volleerde toeristen hebben gekuierd op de alombekende artisanale markt). Morgen stappen we op het vliegtuig richting Lima, voor de volgende etappe van onze reis.

Groetjes,

Stephan, Jan en Jeroen