Met een bang hartje reisden we op donderdag ochtend af naar de luchthaven van Zaventem. Via Madrid moesten ze het vliegtuig op richting Quito; Stephan voor een avontuur van 2 maanden, Jan en Jeroen voor de ultieme belevenis van een volledig jaar.

Na een lange vlucht van meer dan 16 uur kwamen we aan in Quito, waar we door prof Benitez, een contact via Jeroen, en zijn zoon Ricardo opgewacht werden. Zij hebben ons naar ons hostal gebracht en zouden ons de volgende 2 dagen in Quito rondleiden. Het feit dat zowel prof Benitez, zijn vrouw en 2 zonen Ricardo en Fransisco vloeiend frans spreken, maakte het voor ons een pak makkelijker om aan de Spaanse taal aan te passen.

Vrijdag ochtend werden we dan door Ricardo en Fransisco opgewacht om heel de dag rond te lopen en te kuieren in Quito. Op zich is het fantastisch om zo rondgeleid te worden door locals die je vanalles kunnen laten zien waar je anders nooit komt. Na zondag zelf wat rondgewandeld te hebben en nog afscheid genomen te hebben van het gezin Benitez, vertrokken we in de namiddag richting Riobamba. Een reis per bus van z'n 5 uur op papier maar in praktijk deden we er 3 uur en half over. Waarmee we ineens kennis maakten met de bussen in Ecuador. Heel gammele voertuigen waar weinig gestructureerd mee gereisd wordt. Overal kan je op en af springen, worden er verkopers op de bus geladen die vanalles aan de man willen brengen en de rijstijl spreekt eveneens boekdelen. Geen spek voor de bek van mensen die snel schrik hebben in het verkeer.

Maandagochtend werden we verwacht bij Cordtuch, de organisatie die ons zou toewijzen aan 2 kleinere organisaties om ons project van 4 weken volbrengen. Na heel wat onduidelijkheden op zijn Zuid-Amerikaans werd alles dan toch geregeld en konden we tegen de avond vertrekken met de mensen van UCASAJ (Union de Cabildos de San Juan), een organisatie die 14 communidades vertegenwoordigt in de bergen rond de vulkaan Chimborazo.

Daar zitten we nu nog tot volgende week zaterdag (9 augustus) en houden we ons bezig met het geven van Engelse les, te voetballen met de kinderen en wat kennis te maken met de verschillende gemeenschappen. We logeren in een klein huisje dat gedeeld wordt met 2 Franse studentes die hier een landbouwproject doen. het is een leuke plek om te logeren, hoewel het hier steenkoud kan zijn - er geen verwarming is - en er nauwelijk warm water uit de kraan komt (als er al water uitkomt). Maar op zich deert ons dit niet, dit is het leven waar de mensen hier dagelijks mee geconfronteerd worden terwijl wij hier als het ware op kamp zijn.

Volgende week zaterdag vertrekken we naar Razu Ñan (Ijsweg), de andere organisatie waar we twee weken gaan werken. Het beloofd nog wat kouder te worden. Deze gemeenschappen leven nog verder op de flanken van de Chimborazo (ter info de top van de vulkaan ligt op 6300m) maar het belooft weer een fijne ervaring te worden!

tot binnenkort,

Stephan, Jeroen en Jan