Tijd voor een ander continent en het begin van ons tweede deel van de reis: Oceanië, met als eerste stop Auckland. Het was even aanpassen. Van het goede weer belandden we in een grauw en vooral nat Auckland. Ook de temperatuur was nu ook niet zomers te noemen. Neem daar nog bij dat het 24 december was en je kan je al inbeelden dat het bizar was om daar rond te lopen. Iedereen was duidelijk nog op zoek naar het perfecte kerstkado en de ideale wijn om te serveren bij het kerstdiner.

Auckland is de belangrijkste ‘hub' om je tocht te beginnen in Nieuw Zeeland. Vele blijven er dan ook niet lang omdat er eigenlijk niet veel te doen is of niet veel te zien is. Aan de hostels is het duidelijk te merken dat deze enkel dienen om de backpackers onderdak te bieden maar niet meer dan dat. Gezelligheid moet je er echt niet gaan zoeken. Elk hostel heeft hier een flatgebouw opgekocht en via liften en branddeuren kom je in je kamer. We lieten het niet aan ons hart komen en op kerstdag dwaalden we rond in de ‘verlaten' stad. We bezochten de Skytower. De hoogste toren van het Zuidelijk halfrond. Vanaf 220m hoog heb je een geweldig zicht over de stad, die enorm uitgestrekt is. Slechts 1.4 miljoen mensen wonen er op een oppervlakte tweemaal zo groot als Londen. De Aucklanders hebben dus plek genoeg, maar blijkbaar kunnen ze de drukte niet aan. Niet te begrijpen eigenlijk en ook geen wonder dat ze door de andere Kiwi's bestempeld worden als JAFA's (just another fuckin' Aucklander). Yeaaaaaaah! Ze ontvluchten tijdens de vakanties en verlengde weekends dan ook massaal naar Coromandel regio, waar ze dan lekker gezellig dik bij elkaar op het strand zitten. Nu moest het toch wel lukken zeker dat wij er dat weekend ook waren!

Het was voor ons wachten op Dennis und Kathi. We hadden afgesproken elkaar terug te zien in Auckland. En zo gebeurde. Direct werden er plannen gesmeerd om het nieuwe jaar feestig in te luiden. Ergens aan de andere kant van Nieuw Zeeland, namelijk in Gisborne, was er een muziekfestival en daar zouden we henne gaan. Zo gezegd zo gedaan. Met het busje dat de Duitsers hadden gehuurd reden we naar het Oosten. Wij zelf wisten nog niet goed hoe we Nieuw Zeeland zouden doorkruisen, maar bij aankomst bleek dat we best ook een busje zouden huren of kopen. Dit was geen evidentie vermits het hoogseizoen is en bijna alles al verhuurd was. Toch hadden we geluk en konden we er zelf een huren vanaf 5 januari. (vriend Harold zou aankomen in Auckland op 3 januari) Met het ZZtopbusje van 'den Duits' bereikten we Gisborne op 28 januari. Onderweg hebben we een keer gekampeerd en maakten we tijdens de nacht kennis met de Nieuw-Zeelandse rijstijl. De Kiwi's en auto's, dat gaat echt niet samen. Ze rijden onverantwoord en vooral dronken. Om de 100m staat er langs de kant van de weg wel een bord met daarop 'drunk or drive? You decide'. Ook elke dag komen we wel auto's tegen die in de gracht zijn gereden of zelfs gecrasht. Het was dan ook even schrikken toen we de eerste nacht gewekt werden door een crash ten einde de straat (zo'n 100 van onze tent). We dachten een rustig plekje te hebben gevonden nabij het strand, totdat een dronken chauffeur er niets beter op vond dan rechtdoor te rijden in een bocht. Weg was de nachtrust.

Na enkele dagen relaxen op het festival, werd het nieuwe jaar ingeluid met vette beats die Carl Cox uit samplers en draaitafels toverde, terwijl vuurpijlen de hemel kleurden. Dat het festival zich in een decor van wijnranken afspeelde, zou het meteen populairder maken dan Rock Werchter, maar doordat de lokale wijn van het vorige jaar er werd geserveerd (enja, de toiletten waren de wijnranken), was het festival niet echt een overrompeling te noemen, laten we houden op een gezellige drukte. Via een omweg langs het Coromandel schiereiland (incluis overnachting bij de familie freak: lastige kinderen, moeders zonder tanden, possumpoten op een overjaarse Lada, swat... u kent het wel), reden we richting Auckland om de notoire Globetrotter - en tevens vriend van The Backpackers - Harold B uit B in B op te halen. Ongeschoren en behoorlijk onfris (wat wil je na een vlucht van drie dagen), troffen we hem in het hostel The Fat Camel aan. Direct werden er nieuwtjes uitgewisseld en verzochten we Harold vriendelijk de douche in te stappen zodat we Auckland konden intrekken.

Eenmaal we de campervan afgehaald hadden, konden we aan onze Tour of New-Zealand beginnen. In het begin was het best onwennig: voor de eerste keer in ons leven reden we links en werd er duchtig gelachen wanneer er afgeslagen moest worden en de ruitenwissers keer op keer werden verwisseld met de pinkers. Gewapend met 1 rough guide, drie lonely planets, ‘den Duits' zijn gids over Neuseeland en Harold zijn verfrissende reisinteresse (Harry had ons al op voorhand meegedeeld wat hij zeker wilde zien en doen: Maoricultuur, geisers, avontuur en een van The Great Walks. Met andere woorden de 4 trefwoorden van The Lonely Planet en zowat alles wat er in Nieuw-Zeeland te zien is), trokken we - samen met Dennis und Kathi - zonder echt plan naar Rotorua. De plaats heeft zijn kwalijke bijklank - of moeten we zeggen bijstank - niet gestolen: je riekt Rotorua inderdaad al van lang tevoren. Ondanks de onderaardse aromas die de neushaartjes deden trillen van misbehagen, heeft Rotorua toch 't een en 't ander te bieden: de brubbellende modderputten, de dampende meertjes, prachtige kampeerplaatsen (die - ver buiten de stad - ook nog geurloos waren) en met als ultieme climax de hoogspuitende geisers. Kwak daar nog wat Kiwi's (de vogels, niet de inwoners) en wat Maori-cultuur (met onder andere de alombekende Haka-dans) bij; en u begrijpt dat The Backpackers in 't algemeen en Harold in 't bijzonder best tevreden waren.

Dat Nieuw-Zeeland het land van Lord of the Rings is, was ons niet ontgaan (zelfs op de stratenplannen staan de filmlocaties - zeer origineel - met een gouden ringetje aangeduid), maar kon ons hoegenaamd niets schelen. De locatie die in de film moet doorgaan als Mount Doom - Tongariro National Park - was daarentegen wel van onze oprechte belangstelling verzekerd. En hoe meer we er nu over nadenken, hoe minder we het kunnen vatten. Laten we het houden op de volgende opsomming: vulkanen (3 stuks), een bergpas, een bergkom, turquoise bergmeertjes, rode bergkammen, een salami en een komkommer (de twee laatstgenoemde items waren een onderdeel van de ter plaatse bereide en tevens voortreffelijke lunch). Even tussendoor toch graag een applaus voor Harold. Op voorhand twijfelde hij of hij zulke stevige wandeling wel zou aankunnen. Maar dankzij doorzettingsvermogen, moed en durf en hulp van de meer ervaren en nog steeds zeer bescheiden Backpackers (we hebben al voor hetere vuren gestaan, zoals bijvoorbeeld de Huayna Potosi) bracht hij het er goed vanaf!

De volgende dag, na een rustpauze aan een verkwikkend bergriviertje bracht 'The Forgotten World Highway' ons niet enkel van het binnenland van het noordeiland via rustieke weggetjes en een onafhankelijke republiek (die van Whangamomona) naar New Plymouth aan de westkust, ze stuurde ons eveneens 50 jaar terug in de tijd, met de republiek als schoolvoorbeeld. En het leverde ons bovendien een stempel in ons paspoort op. In de 'pool'interland in de enige bar won België op sublieme wijze van Duitsland. De omgeving van New Plymouth werd ons nieuw onderkomen voor de volgende dagen doorsneetoerisme: enkele olifantvormige kliffen bezoeken, wat bier inslagen bij de lokale brouwer (ter verduidelijking voor Stephan, de brouwer heet Mike) en een bergje beklimmen. En met bergje willen we niet kleinerend doen, maar zeg nu zelf: met zijn 2510m is Mt Taranaki maar 20 Antwerpse kathedralen hoog, terwijl bepaalde bergen in Bolivia (pak nu bijvoorbeeld de Huayna Potosi nabij La Paz) het equivalent van bijna 50 van diezelfde kathedralen is. Dit gezegd zijnde, de klim naar de Mt Taranaki mag niet te licht genomen worden. Het blijft een stevige klim (het merendeel van de klim gaat gewoon recht omhoog op rottige kiezels en hier en daar een plakje ijs) en in de recente geschiedenis zijn er meer dan 60 mensen de berg niet meer levend afgekomen. De begrafenishumor van Harold buiten beschouwing gehouden, brachten The Backpackers het er goed vanaf! (Ook hier verdient Harry een applaus) Voor het eerst sinds we onze 'van' hadden, sliepen we in Wanganui in een hostel en de douche daar was meer dan welgekomen na de inspanningen.

Als er ooit een schaap regisseur wordt van horrorfilms, worden er zeker scenes opgenomen in de schaaprijke omgeving van Masterton. Bij ons verblijf op de villaboerderij - annex het Groothertogdom van Luxemburg - van de familie Percy werden we ondergedompeld in de sheepfarmingculture. Schapen zijn big business (uit te spreken op zijn Boma's) en dat was duidelijk te merken bij het scheren. Op een sneetje meer of minder werd niet gekeken en de schapen werden aan de lopende band aangevoerd: impressive! (300 schapen per dag per scheerder) Na thee/koffie te hebben gedronken aan 1 van hun meren en te hebben geluncht op hun privelandingsbaan, zakten we af naar Wellington.

In de hoofdstad Wellington namen wij en ons blauwig busje de ferry naar het zuideiland. Aangezien de zon net bezig was achter de bergen te verdwijnen, waren de nu roodgekleurde Marlborough Sounds nog indrukwekkender dan normaal. Eenmaal terug op het vastenland leken de anders al weinig bereden snelwegen van het noordeiland ons druk in vergelijking met de wegen die we op het zuideiland tegenkwamen. Langs de noordkust reden we richting het NP Abel Tasman (genoemd naar de Hollandse avonturier). Na onze ervaringen op het rif voor de Tahitiaanse kust, waren we nu klaar voor het echte werk en besloten we de eerste twee dagen van de vierdaagse Great Walk te zeekayakken. Om alle juridische aansprakelijkheid volledig om de klant af te wenden, kregen we eerste een uitvoerige, maar 'laidback'-training te slikken. Harold had precies niet elk woord begrepen, want binnen het uur was hij er al in geslaagd zichzelf en zijn verlengstuk (de kayak!) ondersteboven te keren. Toen zijn eskimorol uitbleef, was het even paniek bij The Backpackers, want het eten zat bij Harry in de boot. Gelukkig was enkel zijn 20 jaar oude slaapzak nat geworden en waren The Backpackers (met een volle maag) verzekerd van een goede nachtrust (nvdr. Harold stelt het goed). Na twee dagen te hebben gekayakt, wat 'wild life' te hebben gespot en onder andere de 'one mad mile' te hebben overleefd (na geprobeer en gediscusieer en Harold die elke keer moest inschatten of hij nu naar links of naar rechts een eskimorol moest maken, besloten we wijselijk terug te keren naar een eerdere kampplaats op het strand en het de volgende dag - succesvol - opnieuw te proberen), waren de twee laatste dagen uitgerekend om te wandelen. Een leuke wandeltocht, op de alom aanwezigheid van de zandvliegen na! Bus na bus insectenrepellent hebben we leeggespoten, zelfs bussen kookgas werden door ons opgefikt, maar niets leek te helpen. De conclusie was dan ook 'dramatisch' en we waren de volgende dagen dan ook verzekerd van een flinke dosis jeukplezier.

Na vier dagen nationaal park was het hoog tijd om ons buske terug wat aandacht te schenken en reden we de volgende dagen telkens honderden kilometers, honderdduizenden meters en zelfs tot honderdenmiljoenen millimeters. Na bij enkele 'blowholes' - uitgehouwen door de bekende beeldhouwer de Tasmanzee - en 'The Pancake Rocks' te zijn gestopt, kwamen terecht in het weinig tot de verbeelding overlatende Greymouth - grijs als de nacht. Het stadje is enkel te vermelden voor de zoveelste Subway die we daar in onze kas schoven (Subway zijn belegde broodjes in fastfoodvorm, een concept dat volgens onze bescheiden mening niet zou aanslaan in Belgie. En ja, zie dat maar als een hulde aan de vele 'smoskes-zaken' aan de UA).

The Backpackers zijn verwende beestjes. Na de natuurpracht van in Zuid-Amerika en de gletsjers in het bijzonder, leken de Franz-Jozef- en de Fox-gletsjer op het eerste zicht niet zo indrukwekkend. Wel indrukwekkend van bij de eerste slag was de muggeninvasie in onze 'van'. 's Nachts hebben we er een serieus slagveld van gemaakt. De plaatselijke pers spreekt zelfs nu nog over de muggenocide. Elke slag was goed voor punten (backhand, handpalm, soms twee of drie te gelijker tijd, in de vlucht tegen het plafond, ... het maakte niet veel uit). Groot was onze verbazing - na een nacht wild tekeer zijn te gaan tegen die rotmuggen - dat er de volgende ochtend minstens tweemaal zoveel muggen als de vorige nacht ons levend begroeten van aan het plafond. Hoe de beesten in onze campervan zijn geraakt, ... Harold mag het weten! Bij een tweede beslommering werd onze interesse in de gletsjers gewekt, zeker als je even nagaat dat deze gigantische ijsblokken te midden van het regenwoud en bijna op zeeniveau uitmonden. Nadat we uiteindelijk op de Fox (de gletsjer, niet de persoon) hadden gewandeld, waren we er best van onder de indruk. Maar om het in de woorden van een alcoholieker samen te vatten: het beste ijs is dat in mijn whisky (The Backpackers verwijzen hiermee naar niemand in het bijzonder, Harold).

Via Haast Junction, een kampeerplek op Haast Beach, een shopstop in Haast Township (waar er haast niets te zien was), zetten we de weg langs de 'river Haast' verder naar Wanaka (door de kenners - onze reisgidsen - het alternatieve Queenstown genoemd). In dit dorpje - gelegen aan een rustiek bergmeer (ideaal voor te zwemmen bij goed weer, wat het ook was) - genoten we na zes maanden nogeens van een cinema. Het zaaltje valt best te vergelijken met een gezellige garage met sofa's en een filmscherm. Er stond zelfs een auto van waaruit je van de film - in ons geval Australia - kon genieten. (In der Hauptrolle Nicole Kidman & Hugh Jackman, der sein Geld normalerweise mit Pornofilmen verdient, na Klasse!)

Na zijn sprong in het ijle boven Buenos Aires zat Jeroen met niets anders dan een skydiveverslaving en in zijn weg naar beneden, maakte hij twee nieuwe skydivejunkies: Harold en Dennis. Vanwege te veel wind konden ze niet in Wanaka springen, maar in 'The Adventure Capital of New Zealand' (Queenstown) hadden ze prijs (en dat betaalden ze cash.... in feite met een kredietkaart, enfin... het was een gepeperde rekening), maar elke gespendeerde dollarcent was het waard. Het was een prachtige dag en het uitzicht over Queenstown, het meer Wakatipu en het skigebied 'The Remarkables' was verbluffend. Alle drie heren mochten eenmaal de parachute open was de touwtjes even zelf in handen nemen, zodat de jongens in zich volledig gesusd waren. Tot op heden kon Jeroen Jan nog niet overtuigen en wordt er voorlopig naarstig naar een manier gezocht om Jan te doen laten springen (misschien een sponsering door 'The North Face' of een e-bayactie op touw zetten?).

Als een volleerde Backpacker miste Harold ook bijna zijn vlucht. Toen hij probeerde elektronisch in te checken, bleek de computer zijn gegevens (Harold B uit B in B) niet terug te vinden. Niet moeilijk, want hij stond een dag te vroeg op de luchthaven. Hij kon blijkbaar niet rap genoeg van ons vanaf zijn? Alleszins mocht hij - mede dankzij zijn charmes te hebben gebotvierd op een hostess van Air New Zealand - toch mee op de vlucht naar Auckland. Zo namen The Backpackers alweer afscheid van een vriend en het mag gezegd worden, er was ook een pluspunt aan Harry's vertrek: het anders krappe driepersoonsbed in de 'van' leek voor Jan en Jeroen plots op een kingsizebed.

Harold, we waren blij dat je voor drie weken in ons team zat! Bedankt, Harry.