De eilandentrip in de Pacific was aangekondigd als een mooi tussendoortje. Na 4 maanden en half in Latijns-Amerika wilden we niet rechtsreeks naar Auckland (in Nieuw-Zeeland) vliegen en hadden we nog eens nood aan 'vakantie', hoe raar het ook mag klinken: reizen is toch ook een beetje werken. De eerste tussenstop was het Paaseiland. Het eiland dat het verst afgelegen ligt in de wereld en dat voor vele onderzoekers nog steeds een raadsel blijft hoe de vele beelden op het eiland daar zijn geplaatst en waarvoor ze dienen. Van te voren hadden we ons verblijf al ingekort tot 3 dagen. Het leek ons meer dan genoeg. Wat moet ne mens zo allemaal doen op een piepklein eiland - 30km om het te doorkruisen - met alleen maar scheve beelden rondom zich? Veel scheelde het echter niet of we hadden er geen enkele dag gespendeerd. De laatste avond in Santiago hadden we het rustig aangedaan in de overtuiging dat onze vlucht 's anderdaags rond de middag was. Waarom moet een backpackers zich dan druk maken? (volgens Harold - een persoon die ook in volgende reisverhalen nog ter sprake zal gebracht worden, onder andere als reispartner van The Backpackers - maakt Jeroen zich al voldoende druk en is zo wellicht verzekerd van een vroegere dood) Toen we gingen slapen (een kot in de nacht), checkte Jeroen onze vluchtinfo en stelde vast dat de vlucht al om 9 uur was. Met de eerste metro en bus geraakten we op tijd in de luchthaven. Helaas konden we niet optimaal genieten van de multimedia-schermpjes in het vliegtuig omdat we bijna direct in slaap vielen. Toen we landden, hadden we een prima zicht over het vulkanische eiland dat maar een scheet groot is.

De beste manier om het eiland te verkennen is per auto. Een jeep huren is daar een fluitje van een cent om dit te regelen. Fietsen leek aanvankelijk een leuk alternatief, maar na ons avontuur in Parque Nacional Lanin besloten we wijselijk om dit niet te doen.. The Backpackers zijn soms gesteld op een beetje luxe. Om twee uur konden we onze jeep ophalen. We hadden ondertussen ook nog twee landgenoten bereid gevonden om mee te rijden en zo de kosten te delen. Jammer maar helaas was dit niet zo'n goede keuze. Al een geluk dat er genoeg beelden op het eiland stonden waar je eens iets tegen kon zeggen, want van de twee andere vlamingen kreegt ge niet direct iets boeiend te horen. Over die beelden gesproken: gewoon weg prachtig en mysterieus. Je leest zoveel of je ziet veel foto's over de beelden dat je er wel een indruk van hebt, maar daar ter plaatste was het toch wel iets speciaals. Vooral het feit dat je midden in de Pacific zit, op een van de meest afgelegen plaatsen ter wereld.

Aangezien we de auto voor 24 uur hadden gehuurd, konden we 's anderdaags in de voormiddag nog naar het enige strand op het eiland rijden. Na een frisse duik in het water met wat Moai-beelden op de achtergrond zat ons bezoek aan het Paaseiland er op. Toen we op de luchthaven wachtten op de nachtvlucht naar Tahiti, maakten we kennis met een Duits koppel, Dennis und Kathi. Zij gingen ook dezelfde richting uit. (dat kon ook bijna niet anders omdat er enkel vluchten zijn naar Tahiti of Santiago) Het klikte meteen en voordat we het wisten, hadden we de komende dagen met hen doorgebracht in Frans-Polynesia. Eigenlijk was het voor ons gemakkelijk omdat we geen hostel hadden geboekt en zij wel. Dus hen volgen was het beste.

Frans-Polynesia... is een stukje Europa, maar een heel duur stukje. Het is schandalig duur. Echt alles. Het blijft voor ons zelfs een raadsel hoe de plaatselijke bevolking daar weet te overleven. We zullen het maar houden op het feit dat het goede weer hen voedt. De polynesiers zijn kolossen waar je echt geen boel mee wilt hebben. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de landen in de Pacific telkens goed scoren op het WK-rugby. Voor ons geen rugby maar eerder snorkelen en kajakken op het rif. Onze lodge was gelegen aan het azulblauwe water aan het rif, perfect dus. De eigenaar stelde gerief om te snorkelen ter beschikking en daar hebben we dan ook gretig gebruik van gemaakt. We moesten trouwens wel het water opzoeken want op het land was het veel te warm. Het water zorgde voor de nodige verkoeling.

Omdat we niet enkel onze dagen wilden slijten op het strand besloten we om een auto te huren en het binnenland in te trekken. Samen met een Amerikaan die ook in de lodge logeerde, huurden we een veel te kleine jeep, maar dat kon de pret niet bederven. Bovendien was het een cabrio, zodat Jan boven de wagen kon uittorenen. Met de nodige skills van chauffeur Jeroen bereikten we het binnenland. Helaas was het niet mogelijk om het eiland te doorkruisen. Het mag er dan wel goed weer zijn, eigenlijk is de zomer niet het beste seizoen om naar Tahiti af te zakken. Het is daar dan het regenseizoen. We besloten onze tent op te zetten ergens te midden de bush. Spannend, want dit is niet toegelaten. Het ochtendgloren was prachtig, in het midden van het oerwoud. Daarna was het tijd om terug richting kust te rijden en nog wat watervallen te zien, maar helaas ... na ons bezoek aan de Iguassu Falls lijkt elke waterval die we nu tegenkomen in het niets te verdwijnen. We zijn nogal verwend. Wanneer we terug in Papeete waren en de Jimny terug hadden ingeleverd, namen we de ferry naar Moorea. Onze couchsurfster zou ons daar opwachten. De ietwat excentrieke en gekke Joanna heette ons welkom alsook onze duitse vrienden. Het was voor haar duidelijk geen probleem dat we ineens volk meebrachten. Moorea is het eiland waar de meeste hotels hun lodges op het water hebben. Helaas zat er deze keer geen sheratonbezoek in. Aangezien ons bezoek aan dit eiland kort was - slechts twee nachten op dit paradijs - trokken we er direct op uit. Liften is een fluitje van een cent en we bereikten al gauw de Belvedere (het uitkijkpunt op Moorea). Na de hele dag te hebben liggen bakken in de zon was het 's avonds tijd om een danske te placeren en een drankje te consumeren ten huize Jo. De volgende dag namen we de eerste ferry terug naar het ‘vaste' land. Want de vlieger naar The Cook islands stond ons op te wachten.

Wat kunnen we zeggen over The Cook Island buiten het feit dat het ook een eiland in de Pacific is. Wel noem het gerust het Tahiti voor rugzaktoeristen. Alles is hier wat gemoedelijker en de gewone toerist is hier meer dan welkom. Het stikt hier trouwens van de hostels. Wat maakt dat de prijzen hier zo goed als dezelfde zijn als bvb in Nieuw Zeeland. Op aanraden van een couchsurfer verbleven we in het Hostel Vara's. Het was perfect gelegen. Zicht op het rif met enkele motu's (kleine eilanden) die te voet te bereiken zijn bij laag water. Voor we het dan ook beseften zaten onze drie dagen er op. De tijd vliegt in het paradijs. Ondertussen hadden we ook nog een kerstboodschap opgenomen. Het strand en de zon leek ons een ideale setting. We maken niet elke dag mee dat we kerst kunnen vieren op het strand met goed weer.